Dariusz
Gawin
historyk idei, filozof, socjolog i publicysta
Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, stopień doktora filozofii uzyskał w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN – praca: „Konserwatywna filozofia kultury. Problematyka kultury w pismach T.S. Eliota, M. Oakeshotta, R. Scrutona”.
Dariusz Gawin jest członkiem Collegium Invisibile, kierownik Zakładu Społeczeństwa Obywatelskiego IFiS PAN, a od 2005 pełni funkcję zastępcy dyrektora Muzeum Powstania Warszawskiego oraz szefa Instytutu Stefana Starzyńskiego.
Zajmuje się historią filozofii politycznej i historią idei. Zasiada w kolegium redakcyjnym rocznika filozoficznego “Teologia Polityczna”. Gawin jest członkiem Warszawskiego Klubu Krytyki Politycznej, członkiem Rady Programowej Europejskiego Centrum Solidarności w Gdańsku, Rady Fundacji Szkoła Liderów, oraz Rady Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej (w latach 2007–2008).
Od 2006 razem z Markiem Cichockim i Dariuszem Karłowiczem prowadzi seminarium filozoficzne w Ośrodku Badań nad Tradycją Antyczną Uniwersytetu Warszawskiego, a od stycznia 2007 w TVP Kultura program Trzeci punkt widzenia.
W październiku 2005 został odznaczony Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[2]. W 2006 otrzymał Nagrodę im. Andrzeja Kijowskiego za książkę Polska, wieczny romans. Był stypendystą Nuffield College (Uniwersytet Oksfordzki), Instytutu Nauk o Człowieku w Wiedniu, Mershon Center for International Security Studies, Ohio State University, oraz Wissenschaftzentrum Berlin fur Sozialforschung.
W październiku 2015 został członkiem Narodowej Rady Rozwoju powołanej przez prezydenta Andrzeja Dudę.
Jest członkiem kolegium redakcyjnego rocznika Teologia Polityczna oraz kwartalnika Ethos.
Publikował w „Znaku”, „Res Publice Nowej”, „Twórczości”, „Przeglądzie Politycznym”, „Tygodniku Powszechnym”, „Więzi”, „Rzeczpospolitej” i „Życiu”. Współpracuje z krakowskim Ośrodkiem Myśli Politycznej.
Uczestnik paneli:
2013: Czy liberalna demokracja przetrwa?
2011: Nowoczesność – projekt tradycyjny (o postępie i roli inteligencji w polskiej tradycji intelektualnej)